Voor de Dag van de Leerkracht op 5 oktober werd via de nieuwsbrief voor en door onderwijs in Geraardsbergen een oproep gelanceerd waarbij we leerkrachten vroegen waarom ze voor de klas staan, wat hun passie is en of ze eventueel een collega in de bloemetjes wilden zetten.
De reacties kwamen vanuit diverse onderwijsinstellingen. Ze vormen een mooie weerspiegeling van onderwijs in Geraardsbergen. We delen dan ook graag deze positieve en hartverwarmende getuigenissen.
Het onderwijsteam van De Duizendpoot (Sint-Catharinacollege, Overboelare)
Leen Stevens:
"Ik wil niet één leraar maar ons volledige team van De Duizendpoot nomineren.
Onze superkrachten:
We hebben oog voor elk kind.
Iedereen mag op zijn tempo groeien.
We staan er als een team.
Daardoor konden we onze droom voor onze speelplaats realiseren.
Waarom doen we dit?
Voor de liefde, vriendschap die we krijgen van zowel kind als ouder, grootouder.
Voor het goed gevoel dat we krijgen als we onze kinderen zien GROEIEN en OPENBLOEIEN."
Vakgroep Muziekatelier (Kunstacademie)
Elke Goethals, leerkracht Koor:
"Waar kijk ik met veel plezier op terug/waar ben ik fier op:
Als leerkracht koor op de kunstacademie kan ik soms echt kippenvel krijgen wanneer de zangers het beste van zichzelf geven. Gewoon, eenvoudig, tijdens een van de wekelijkse lesmomenten zien hoe iedereen ervan geniet samen te zingen, laat mij een vreugdesprongetje maken. Zoiets eenvoudigs als een stem kan iemand volledig laten openbloeien."
"Wie wil ik in de bloemetjes zetten?
Gans de vakgroep muziekatelier omdat we zo een fijne band hebben, zowel professioneel als vriendschappelijk. Het is de klik tussen ons allen die ervoor zorgt dat we steeds onze drive vinden om te blijven verder gaan."
Warre Van De Putte (leerkracht combo Kunstacademie)
"In mijn eerste jaar lesgeven op de Kunstacademie had ik het genoegen combo te geven aan een groep tieners. Wij begonnen elke les met een kort babbeltje in een cirkel; hoe het met hen ging op school, of erbuiten, waar ze mee zaten, etc. Soms liep die babbel-tijd wel eens uit naar een kwartier, ik voelde me hier als nieuwe leerkracht soms echt onzeker over: zouden we die tijd niet beter gebruiken voor ons aankomend optreden? Is dit geen verloren tijd?
De groep groeide uit tot een van de leukste combo’s waar ik les aan gegeven heb, zowel muzikaal als interpersoonlijk. Het werd een groep vrienden, ze organiseerden een taartenbak voor Rodeneuzendag, namen initiatief tijdens de lessen en gaven spetterende optredens.
Deze week zat ik toevallig op de trein met een van de leerlingen (die na het afmaken van haar Kunstacademie-carrière aan haar hogere studies begon), en we keken nostalgisch terug op haar oude combo. De conclusie? Die babbeltjes aan het begin van elke les deden hen meer dan dat ik me realiseerde.
En dat zij met een glimlach terugblikt op die tijd, doet mij dan weer meer dan dat zij waarschijnlijk realiseren."
Bart Scheirlinck (leerkracht autotechnieken TI Sint-Jozef/Sint-Catharinacollege)
"Ik ben Bart Scheirlinckx en geef al 19 jaar (ongeveer denk ik, ik ben de tel kwijt geraakt) les hier in Geraardsbergen. Eerst in het Technisch Instituut St-Jozef nu dus in het Sint Catharinacollege. Ik ben leerkracht autotechnieken."
"Ik heb in al die jaren al heel wat in het onderwijs meegemaakt. Maar er is altijd 1 constante gebleven. Het overbrengen van vakkennis naar de leerlingen toe. Het is altijd al mijn enige drijfveer geweest. Ik probeer steeds de leerlingen zo goed mogelijk voor te bereiden op hun latere carrière als technieker. Door al mijn contacten met de garage bedrijven in de streek zie ik ook dat dit aardig lukt. Veel van mijn leerlingen zie ik daar aan de slag. En daar doe ik het nu juist voor. Mee aan de basis liggen van een persoon die na zijn schoolloopbaan een leven kan opbouwen. Ik hoop dit nog lang te kunnen doen. Ondanks de gekke bokkesprongen die het onderwijslandschap soms maakt."
Wendy Vercaemst (leerkracht basiseducatie LIGO)
"Mijn naam is Wendy en ik geef geen les in het 'klassieke' onderwijs. Ik geef les in Ligo, centrum voor basiseducatie, waar we hoofdzakelijk les geven aan veelal kortgeschoolde en laaggeletterde volwassenen. Hoewel ik heel veel projecten en soorten modules geef, blijft mijn favoriet toch om ouderen wegwijs te leren in de digitale wereld. Ik kan tientallen prachtige verhalen vertellen van en over deze mensen en deze lessen maar ik kan niet kiezen. Meestal begint ons gedeelde verhaal, het verhaal tussen de cursist en mezelf, bij een gesprek dat ik individueel met hen voer en waarbij heel vaak een lach maar ook heel vaak een traan tevoorschijn komt."
"In mijn verhalen zou ik vertellen over volwassen mensen die al een groot deel van hun leven achter de rug hebben, heel wat mooie ervaringen hebben maar jammer genoeg vaak ook heel wat leed met zich meedragen.
Ik zou willen uitbreiden over hun doel, over hoe ze in onze school toekomen met een digitale vraag, soms uit interesse maar heel vaak vanuit de digitale dwang die vanuit de maatschappij steeds sterker wordt.
Ik zou mijn cursisten loven over hun rijke bagage aan kennis en vaardigheden, meer vaak dan de lesgever, maar ik zou tegelijkertijd moeten erkennen dat ze hiervoor niet meer altijd gezien of erkend worden in de maatschappij.
Ik zou het in mijn verhalen hebben over prachtige mensen van wie ook ik dagelijks nog leer.
Het mooie is dat ik mensen doorheen lessen en trajecten zie evolueren. Waar ze vaak beginnen om 'mee te willen' maar vaak ook 'mee te moeten' verandert het naar 'mee kunnen zijn'. Cursisten die de eerste dag ietwat nerveus en met veel opwinding in de klas zitten en die stap per stap groeien in het omgaan met hun computer of smartphone.
De blikken van verwondering en opwinding wanneer ze iets nieuw leren en de fierheid wanneer ze naar de klas terugkomen en zeggen 'Ik heb dat getoond aan mijn dochter en die wist dat zelf ook niet'.
Ligo staat voor leren, verbinden, versterken. Ik kan niets trotser zijn wanneer ik hoor dat mijn cursisten veel beter in verbinding kunnen treden met hun (klein)kinderen door te gaan videochatten of trots foto's delen van hun vakantieuitstap met hun vrienden. Ik zie hoe mensen langer onafhankelijk blijven met een sterker gevoel van eigenwaarde wanneer ze zelfstandig hun eigen betalingen kunnen uitvoeren via de app van de bank, een online reservatie kunnen uitvoeren voor een etentje met de familie of een e-mail kunnen versturen naar de verzekeringsagent. We zien mensen in verbinding treden met elkaar, binnen maar ook buiten de les. Oude vrienden die elkaar per toeval terug tegenkomen in de school, buren die tussen de lessen door samenkomen om de les gezellig te herhalen met een kopje koffie, mensen die een geliefde verloren hebben terug nieuwe contacten zien opbouwen...
Waar ik het voor doe? Niet zodat ze een definitie over mobiel internet kunnen neerpennen of een oefening perfect maken, neen... Ik doe het voor de blik in hun ogen als ze plots iets begrijpen wat daarvoor evengoed Chinees kon zijn, voor rug die rechter en rechter wordt doorheen de lessen omdat "ze wel iets kunnen", voor de spontane vriendschappen die ontluiken en zich verderzetten buiten de klas.
Leren is mogelijk op elke leeftijd en het verbinden van mensen en generaties aan de hand van mijn lessen is een van de meest lonende ervaringen die ik ooit heb gehad!
Ik kan alleen maar hopen dat je genoten hebt van mijn ervaring. Jammer genoeg weet ik pas sinds vandaag van de wedstrijd en kan de schrijfwijze vele beter maar als de idee overkomt, is dat het belangrijkste."
Elias Denijs (turnleraar De Duizendpoot, Sint-Catharinacollege Overboelare)
"Kijk eens naar de kinderen, kijk eens naar de stralende gezichtjes! Zie je hun glimlach die dromen uitstralen?
Daarom is turnles geven de job van mijn leven: werken met kinderen, hun talenten helpen ontdekken, hen motiveren, kracht en zelfvertrouwen geven. Zeker als iets niet lukt.
Hen plezier laten maken en laten weten dat zij UNIEK zijn.
'Every student can learn, just not on the same day or in the same way', dat is mijn motivational quote. Ooit zei een leerling: 'Meester, ik weet wat ik wil worden: zoals jij…!'
Of een andere leerling: 'Door jou ben ik beginnen houden van sport.' Zijn hier nog extra woorden voor nodig? 😊 Turnles is ONZE passie!"
Evi De Reyst (leerkracht Engels Go! Atheneum)
"Ik ben leerkracht Engels op het KA Geraardsbergen en geef les in de derde graad TSO / Dubbele Finaliteit.
Een van de beste momenten waar ik met mooie herinneringen aan terugdenk is een aantal jaren terug naar het einde van schooljaar toe. Twee meisjes van het laatste jaar ST zouden een lied zingen op hun proclamatie en vroegen mij of ze een try-out mochten doen tijdens mijn les. Het was een Engelstalig lied. De reden waarom me dit zo emotioneel pakte is omdat de twee meisjes in eerste instantie heel onzeker waren over hun performance, maar gaandeweg het lied kwamen ze losser en wonnen ze aan zelfzekerheid. Ik schrok ook van hun verborgen talent, want ik had al twee jaar na elkaar les aan ze gegeven en ik wist dit niet. Na twee jaar en zeker naar het einde van het zesde toe, schept dat een zekere band tussen leerkracht en leerlingen. Er komt een definitief afscheid dichterbij. Ik kreeg het als het ware echt heel moeilijk om mijn emoties onder controle te houden. Ik had tranen in mijn ogen. Ik was ook bijzonder fier op deze twee leerlingen die ik gedurende twee schooljaren had mogen begeleiden en die op die welgenoemde dag zo een mooie prestatie neerzetten. De klasgenoten waren er ook muisstil van geworden. Nadien volgde een daverend applaus. Andere klassen zullen wellicht kunnen hebben meegenieten, want de ramen van mijn klaslokaal stonden open.
Het jammere van de zaak is dat ik net op het einde van dat schooljaar de proclamatie helaas heb moeten missen, wegens ziekte. Ik heb dus geen persoonlijk afscheid meer kunnen nemen van mijn zesdejaars. Dat deed ik wel per mail. Maar ik was dankbaar dat ik dit moment toch in mijn klas had mogen beleven."
Elien De Pelsemaeker (vijfde leerjaar 't Zarlarhartje)
"Mijn naam is Elien, juf Elien. Reeds van jongs af aan wist ik wat ik wou worden, juf in de lagere school. Ik had een prima voorbeeld, want mijn meter stond zelf 35 jaar voor de klas. Ik herinner me nog hoe zij vol passie en met veel enthousiasme vertelde over haar schooldagen in de derde kleuterklas. Nu is het mijn beurt!"
"Ik hoop dat ik een voorbeeld kan zijn voor onze kinderen. Hoe? Door ‘echt’ voor de klas te staan. Doorheen de jaren veranderde de job als leerkracht enorm. Kennis bijbrengen blijft essentieel, maar meer en meer zijn wij ‘manusje’ van alles.
Ik hoop dat de kinderen in mijn klas weten, dat ze zeker nog kind mogen zijn. Ik ben ervan overtuigd, dat wie sterk in het leven wil staan, niet enkel kennis uit boeken kan halen.
Zelf ontdekken, zelf creatief aan de slag gaan of gewoon even een klasspel spelen… SAMEN bereiken we zoveel meer dan alleen!"
Lieve Haegeman (kleuterjuf De Duizendpoot, Sint-Catharinacollege, Overboelare)
"Ik voelde het toch kriebelen om te reageren op jullie vraag.
De liefde voor mijn klasje, na al die jaren zijn er al eindeloos veel verhalen, al heel veel vergeten verhalen en weeral veel nieuwe.
Waarom werd ik kleuterjuf? Omdat het gewoon kriebelde, het voelde goed. Dat goed gevoel wil ik dan ook zo graag elke dag bij elk kind van mijn klas, en ook buiten mijn klasje.
’s Morgens een knuffel, een lach als je aankomt op school, zuigt je direct mee in een ander wereld die zo rijk is.
Wat geeft er mij nog zoal kippenvel : ouders die zich goed voelen bij jou, collega’s die je opvangen als het eens moeilijker gaat, collega’s waar je mee kan lachen, een anderstalige kleuter die nog geen Nederlands kent plots je naam horen zeggen, de oogjes die je dankbaar aankijken bij een positieve bevestiging, kapoenen die voelen dat ze telkens nieuwe kansen krijgen, fier zijn op het zien groeien van een kind, een kleuter die zijn handen op zijn rug houdt en zegt ‘ ik heb iets voor jou ‘ en daarna zijn handen uitstrekt met de woorden ‘ een knuffel’ , een goeiedag krijgen in de winkel van een oudleerling(e) en die dan vraagt ‘ hé ken je me nog juf’, ... Het mooiste moment, al oneindig veel en kijk alvast uit naar de volgende mooiste 😊."
Katty Merckaert (kleuterjuf Pieternel, Go! Centrum)
"Rond 8 uur rijd ik de Baljuwstraat af. Even verderop zie ik ze…speelse pieternellen! Ze staan voor zoveel meer dan ooit de bedoeling was. Ooit schreef ik een verhaal over een pieternel die op zoek was naar een fijne plek om te leren. Ik gaf ons schooltje de naam Pieternel, want dit was echt een fijne plek om te leren. Ondertussen besef ik dat Pieternel niet zomaar een plek is, het is een volkje, een sfeertje. Pieternel staat voor respect, liefde en samenhorigheid. Elke ochtend hijsen we de vlag. We zingen ons lied vol superkracht. Een lied waarin we zingen dat we erbij horen, dat we mogen zijn wie we zijn en dat de juffen van ons houden om wie we zijn.
Vol positieve energie begint onze dag, de knuffels volgen spontaan, de verhalen zijn heerlijk en de glinstering in die kleine oogjes laat mij smelten. De druk van het vele administratieve werk verdwijnt en maakt plaats voor zoveel voldoening, liefde en vriendschap. Eenmaal de deur van ons klasje opengaat, is hij daar… de geur van de kleuterklas. Een mengeling van plasticine, verf en wasco’s.
We stappen door onze klas naar buiten, want Pieternel is een buitenschool. Het groot schuifraam gaat open en alweer worden mijn zintuigen geprikkeld. Bomen, schors en wind… een geur die rust geeft en ons verbindt met de natuur. We gaan zitten in onze buitenkring en zetten onze kalenders juist. Het “wij” gevoel is erg groot, de vogels laten zich horen, ze zingen boven de kinderstemmetjes uit. Mijn oog gaat naar de krulwilg. Mijn krulwilg! Ik plantte hem toen hij nog maar een klein paastakje was. Wat is hij groot en sterk geworden. Ik fluisterde hem al veel mooie verhalen toe, klaagde tegen hem alsof het zijn schuld was. Nooit antwoordde hij, altijd luisterde hij. Ik voel mij verbonden met mijn krulwilgenvriend en geniet van de schaduw die hij biedt aan mijn allerbeste vriendjes."
Pieternel wat hou ik van jou
wat ben ik fier op wat je bent
je bent een volkje, een sfeertje
je bent liefde en respect
wat hou ik van je minimensjes
van wie ze zijn, van wat ze doen
van hoe ze leren en hoe ze zorgen voor elkaar
Pieternel, je bent uniek maar niet alleen
wij samen vormen één.
Zuzanna Osewska (leerkracht levensbeschouwing, GO! Atheneum)
"Mijn naam is Zuzanna, ik ben van Poolse afkomst. Ik geef al 12 jaar les waarvan 1,5 jaar hier op het atheneum in Geraardsbergen. Ik geef katholieke godsdienst en ik ben enorm gepassioneerd door mijn vak en ontmoetingen met de leerlingen.
Vroeger gaf ik vooral les aan de leerlingen uit doorstroom finaliteit ( vroegere ASO). Nu ben ik heel blij dat ik ook les mag geven aan de leerlingen uit dubbele ( vroeger TSO) en arbeidsfinaliteit. Ik ben enorm geboeid door verschillende talenten van onze leerlingen, ik vind het leuk om te luisteren naar hun stageverhalen of plannen om verder te studeren.
Wij, als leerkrachten levensbeschouwing, worden vaak de vertrouwenspersonen van onze leerlingen en ik voel mij altijd vereerd als de leerlingen hun geheimen aan mij durven vertellen of een advies vragen. Het is zo mooi om jonge mensen zien opgroeien, veranderen, begeleiden bij de levensvragen die ze hebben. Op hun proclamatie moet ik toch vaak een traantje wegpinken. Onze "kindjes" ;) spreiden hun vleugels en gaan de wereld ontdekken tijdens hun studie en werk.
Ik probeer op het einde van elk schooljaar aan elke leerling een persoonlijk kaartje te schrijven. Met wat is mij bijgebleven i.v.m hen als een persoon, met mijn wensen voor hen. Het is een klein gebaar, maar ik merk dat het heel veel voor deze leerlingen betekent. Ik ben ook zo blij dat wij een heel actieve leerlingenraad hebben waar ik de leerlingen kan bijstaan. We werken nu aan verschillende projecten rondom armoede, mentaal welzijn en creativiteit van de leerlingen. Ik kan mij geen mooiere job dan leerkracht inbeelden. Ik hoop dat wij in de toekomst veel nieuwe collega's krijgen zodat er geen leerlingen in de studie hoeven te zitten omdat ze voor een bepaald vak hebben. Elk kind verdient een geëngageerde, gepassioneerde leerkracht die hen graag heeft zoals ze zijn, met hun talenten en tekortkomingen."
